دوره و شماره : آماده انتشار

نویسندگان : عصمت رسولی* ¹ ، علی صادقی ²

چکیده :
هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی برنامه گروه‌های دوستی به عنوان یکی از رویکردهای آموزش‌های غیررسمی خارج از برنامه هفتگی مدارس به جهت تقویت تربیت دینی نوجوانان صورت پذیرفت. روش: جامعه آماری این پژوهش عبارت است از کلیه دانش آموزان پسر سال اول متوسطه (پایه هفتم) شهر جاجرم با نمونه‌ای به حجم 30 نفر با جایگزینی تصادفی انتخاب و در دوگروه (‌15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) قرار گرفتند. هفت پرسشنامه استفاده شده برگرفته از هفت پودمان آموزشی که شامل یک پرسشنامه محقق ساخته شده، یک پرسشنامه اصلاح شده و پنج پرسشنامه استاندارد شده بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده¬های پژوهش، از شاخص‌های آمار توصیفی وآزمون‌های آمار استنباطی جهت بررسی و آزمون فرضیه‌ها استفاده شده است. متغیرهای پژوهش دارای زیر مؤلفه‌هایی بودند و با گروه کنترل مقایسه شدند ، به منظور تحلیل داده¬ها و آزمون فرضیات از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. سپس در صورت معناداری نتیجه آزمون مانکوا، از آزمون¬ تحلیل واریانس تک متغیری به منظور نشان دادن این که معناداری بیشتر در کدام یک از متغیرهای وابسته است، استفاده شد. برای تحلیل کلیه داده از نرم¬افزار SPSS نسخه 18 استفاده گردید. نتایج : نتایج پژوهش بر اساس هفت فرضیه تحقیق نشان دادکه مي‌توان نتيجه گرفت: ارائه مداخله آموزش برنامه گروه‌های دوستی باعث افزایش عملکرد حافظه ،خلاقیت ،زیست روشمندانه ،راهبردهای یادگیری، ترجیح کارگروهی و کاهش پرخاشگری آزمودني‌ها است. همچنین آموزش برنامه گروه های دوستی بر الگوگیری صحیح دانش آموزان پسر سال اول متوسطه تاثیر دارد.

کلمات کلیدی :
تربیت، نظام آموزش رسمی، آمورش غیررسمی، تربیت دینی، برنامه گروه‌های دوستی.