آموزش عالی ‏‏به عنوان اوج تمام تلاش‌های آموزشی در نظر گرفته می‌شود. بنابراین، انتظار می‌رود که فراگیر در موسسات مختلف یادگیری بالاتر باید برای یادگیری همزمان و غیر همزمان فردی انگیزه داشته باشد. متاسفانه چنین به نظر می‌رسد که چنین انتظاری در چارچوب فاصله آموزش عالی هنوز به دست نیامده است. در حالی که گروه‌های ذی‌نفع در آموزش عالی به دنبال روشی برای اطمینان از این موضوع هستند که فراگیران دارای ظرفیت‌های کافی یادگیری خودراهبر مورد نیاز برای یادگیری ترکیبی هستند , این مقاله پیش می‌رود و استفاده از چارچوب سازنده را برای پرورش یادگیری خود راهبر پیشنهاد می‌کند تا اطمینان حاصل کند که فراگیران درک خود از یادگیری , معنای آن براساس زمینه و راه‌های به دست آوردن آن با استفاده از یادگیری ترکیبی به عنوان یک میانجی را توسعه می‌دهند . با استفاده از نظریه سازنده گرایی به عنوان یک لنز نظری , ما استفاده از رویکردی را به عنوان مدلی برای پرورش یادگیری خود راهبر در میان فراگیران در موسسات مختلف آموزش عالی پیشنهاد کردیم . بنابراین ما پذیرش یا سازگاری این رویکرد را تشویق می‌کنیم زیرا اطمینان می‌دهد که نگرانی‌ها و آشفتگی جذب یادگیری خود راهبر را در میان فراگیران درون محیط های آموزش عالی حل و فصل کند .

یادگیری ترکیبی یادگیری خودراهبر سازنده گرایی آموزش عالی